Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μια μέρα στο Μουσείο της Ακρόπολης

Ναι ξέρω, ο τίτλος μου είναι άχαρος,  θυμίζει έκθεση μαθητή δημοτικού σχολείου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο για τώρα.  Είναι δύσκολο να γράψω για την μέρα στο μουσείο, ανάμεσα σε τόσους ζωντανούς. Θέλουν ένα πέρασμα στην αιωνιότητα τέτοιες διεκδικήσεις . Ας προσπαθήσω…..Πως θα ξεκινούσε ένας μαθητής δημοτικού την έκθεσή του; Θα ξεκινούσε κάπως έτσι :

Η μέρα στο μουσείο μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη. Δηλαδή ήταν μια μέρα λυπημένη. Έμοιαζε με επίσκεψη στον τάφο αγαπημένου φίλου που βρήκε τραγικό θάνατο από το τσίμπημα ενός μυρμηγκιού. Μύριζε τηγανιτό κοτόπουλο. Είχε πολλούς κινέζους τουρίστες που μύριζαν τηγανητό κοτόπουλο ή πατάτες δεν είμαι σίγουρη.
Ούτε μια στιγμή ελεύθερου θρήνου δεν επέτρεψαν οι ιθύνοντες. Έπρεπε να κρυφτώ στην τουαλέτα για να δακρύσω με την ησυχία μου.

Έψαχνα αγωνιωδώς μια σκέψη για να ξεγελάσω αυτή την αποτρόπαια λύπη. Σκέφτηκα : Την πίστη μου έδωσαν ελληνική, μάλλον για να μπορέσω να απαλλαγώ από το μέλλον μου.
Δεν θέλω να είμαι μέρος αυτού του συνόλου. Κούφιο κακέκτυπο του ένδοξου παρελθόντος.

Αναρωτήθηκα :  - Πως θάψαμε τον Ύψιστο Αγαπημένο μας με τόση ευκολία και ούτε ένα μνημόσυνο δεν ακούγεται πια για εκείνον. Μόνο στο παζάρι βγάζουμε την μνήμη του, καμιά φορά έτσι για το θεαθήναι.

Κλαίουσα Θεά Αφροδίτη με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον, μη λησμονείς να κλαις και για εμένα.
Μη λησμονείς  να με κοιτάς στα μάτια.

Κλαίουσα Θεά Αφροδίτη με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον  μη λησμονείς να κοιτάς τους δολοφόνους σου στα μάτια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου